Een bidon met een dubbele functie. Eentje zoals te doen gebruikelijk. Om den dorst te laven. En de andere om je pech onderweg te verhelpen. Met elkaar in de echt verbonden. Nu tijdelijk met twee verschillende drank-inhouden. Het merk heet: DIB. Wat staat voor Do It Better. Van de firma Fietsproducten.nl zie ook hun filmpje op hun site:
https://fietsproducten.nl/product/dib-bidon-en-reparatie-48cl-zwart-2/
Normaliter zijn het hier ranke renpaardjes als het om stalen rossen gaat. Maar de laatste binnenkomer met stip is een échte boerenknol. Normaal staan de racertjes op zolder uitgestald, d’n deze is in m’n uppie niet die kant op te manoeuvreren. En dus verblijft hij in de schuur. Hij kan het hebben hoor, is wel wat gewend zo te zien aan zijn verwondingen.
Uit het framenummer (zichtbaar na wat schuren) blijkt -na raadpleging van het boekje “Hoe oud is deze fiets?” van de vereniging De Oude Fiets (waar ik lid van ben) – deze Gazelle van 1949/1950. Het framenummer zit precies tussen deze range in. In mijn enthousiasme heb ik zowel in berichten van laatstgenoemde vereniging en de zusterwebsite transportfiets.net dit al wereldkundig gemaakt. Dank voor publicatie.
De onderstaande foto is van de verkoper zoals deze mastodont op marktplaats.nl stond. Eigen foto’s staan op voornoemde sites. Onze kat Blikkie (op die foto’s) heeft voor de ingangscontrole gezorgd en de fiets is gelukkig door de strenge keuring gekomen. Onbegrijpelijk? Toch ook weer niet, onze Blik weet dat wij over zijn voer (en dat van zijn zuster) ga.
In mijn eigen reactie op vorig deel van dit gelijknamige bericht geef ik aan dat Reinier Honig meldde dat het stayerswiel over 4 is gevlochten. En inderdaad dat klopt, ik had te vlug en onzorgvuldig gekeken én geconcludeerd. Reinier kan het weten als 10-voudige Nederlands kampioen stayeren. Al rijden stayers sinds die tijd allang met dichte achterwielen (ontiegelijk hard) in de rondte. Ik ga Reinier sowieso niet tegenspreken. Want samen met twee andere grote favorieten van mij, te weten Niki Terpstra en Laurens ten Dam maken zij zich sterk voor het voortbestaan van de Alkmaarse wielerbaan. Zeg maar de thuishaven van de nationale stayers ook. Terwijl tegelijkertijd mijn drie zojuist genoemde toppers zich ook vooral thuis voelen in het tegenwoordig populaire gravelcircuit. Door dat over-vier-patroon-vlechten zijn er lange spaken gebruikt. Ik heb van menig afgebroken wiel wel een bundeltje spaken van diverse lengten ergens liggen, maar helaas geen enkel bundeltje met langere spaken dan 30 cm. En dit wiel heeft 30,5 centimeter nodig, zo schatte ik in. Ik wilde het wiel toch maar weer volledig authentiek maken als baan-relikwie en een dergelijke spaak gaan kopen.
Ik toog derhalve (zekerheidshalve het wiel maar meenemend) naar ons buurdorp Kaatsheuvel, naar de firma Post. Een gerenommeerde zaak voor de omgeving hier. Niet echt goedkoop, maar ja… als de spoeling dun is, moet je wat. Bovendien, één spaak kan je de kop niet kosten. En maakt het geheel wel weer mooi af. Een relikwie moet geëerd worden immers. Op de late vrijdagmiddag juist vóór de vrije Koningsdag kwam ik op het tijdstip dat de heren monteurs zich zojuist op gingen maken voor de nét gehaalde frietjes-mét en aanverwant. Een van hen wilde me juist daarvoor toch nog wel even helpen. Zag het wiel en liet zich ontvallen: “Dat is oud.” En ook: “Die komt uit een oude stayersfiets”. Juist gezien door hem, door de resten van de lijm en ballonstof, en de afdichting van de kurken spaakgaten. Hij wees me op de muur van de werkplaats naar een 65-tands kettingwiel, ook een stayersfiets. Het eigendom van een van de bazen van de zaak (Tommy Post, de andere is broer Ryan Post, ook ex-wielrenner) vertelde hij mij. Aha… een kenner die zijn frietje daar even voor in de steek liet. En op zoek ging naar de juiste spaak. Mijn inschatting van 30,5 centimeter bleek precies juist. Een spaak en een verhaal verder toog ik huiswaarts en ging de monteur ook weer een ervaring rijker aan de maaltijd. In het weglopen naar de uitgang wenste ik hem nog even: “Smakelijk eten.”. De spaak paste ik thuisgekomen even en ik heb hem de dag erna nog even met koperdraad omwikkelt op het hoogste kruis en vast gesoldeerd. Zoals dat toen gebruikelijk was, voor een betere sterkte. Een relikwie moet geëerd worden…
Bij het laatste bezoek afgelopen week aan Roog Bikes in Dongen om mijn gereserveerde “zomercollectie” (zie vorig bericht) opknappers op te halen nam ik ook twee oude baan(tube)achterwielen mee (en een hoognodige bus bestelde Continental tubekit). Nou ja, het ene is meer een beetje omgebouwd wiel uit een wegfiets, want het heeft geen rechtse én linkse draad op de naaf. Hoe dan ook, ze kwamen bijna zeker uit het nalatenschap van de in februari jongstleden overleden oud-stayer Jaap Oudkerk.
Het andere wiel is een kleine bijzonderheid voor liefhebbers op zich. De gebuste spaakgaten in de velg zijn afgedicht met kurkjes. Dat heb ik inderdaad al wel eens eerder gezien. Ik kwam het eens tegen op een wiel voor een wegfiets. Ik heb me laten vertellen dat het is om het contactoppervlak van de kit met de tube te optimaliseren. Het stayerswiel waar we het nu over hebben heeft aan de (min of meer bolle) zijkanten ook nog de minieme restjes van de lijm zitten waarmee de tube aan de zijkant met de velg vastgekit is geweest met ballonstof. Een merk kan ik niet traceren. Ook niet van de naaf trouwens. Op oude foto’s zie je bij die oude stayersfietsen vaak donkergekleurde velgen. Dat zijn geen houten velgen zoals wel eens wordt verondersteld, maar het is de kleur van de opgedroogde kit samen met de ballonstof. Het zorgt voor een echt hechte hechting (3x echt in één zin) van de tube. Dat moe(s)t ook wel want het stayeren gaat met echt giga snelheden gepaard. En je wil dan niet meemaken dat bij een lekke band de tube als gevolg van die snelheid van de velg komt. Zeker niet met achterop komend gemotoriseerd verkeer, waarop een grote kans immers. De as van het wiel is ook al vreemd en ik kan het niet echt thuisbrengen. Ze is overlangs aan twee zijden afgeplat en één kant heeft een vierkant uiteinde. Ik heb de contramoer en conus een beetje losgedraaid zodat ik aan beide zijden een likje vet kon doen. Het liep wel heel erg droog namelijk. De ene zijde van de as heeft een verstelbare conus, maar de andere kant (de aandrijfzijde) is op een of andere manier vast. Ik schat het wiel in van de 60/70-er jaren. De tijd dat inderdaad Jaap Oudkerk actief was in de stayerij. De naafhuls heeft een gat waarin mogelijk ooit een smeernippel in heeft gezeten. Maar even zo goed is het simpelweg afgedicht met wat tape waarvan je de randjes nog ziet zitten. Het is kruis over 3 gespaakt zoals dat heet, maar wel onder heel scherpe hoeken. Best lange spaken dus, meer dan 30,5 centimeter. Een ervan is gebroken, en ik moet eigenlijk op zoek naar zo’n lange spaak. Vanwege het spaakpatroon. Op de kruisingen zijn de (meeste) spaken met draad omwikkeld en vast gesoldeerd. Alles om zo’n wiel maar supersterk te maken. Als ik zo’n spaak ergens kan vinden zal ik die omwikkeling omwille van de authenticiteit ook weer toepassen. De inbouwbreedte is ook al zo’n mysterie. Ik meet slechts 110 mm. En ik maar denken dat 120 wel het minimum is. Of zou ik wat opvulling missen? Veel kan het echter niet zijn, want dan kunnen de asbouten er niet meer op. Ik vind dit een heerlijk authentiek gedetailleerd wiel. U ook…?
De nieuwe zomercollectie is gearriveerd. Maar vanwege de voorbereidingen is deze helaas nog niet uit voorraad leverbaar voor de gewone consument. Het is immers nog ongewoon druk in het atelier met lopende zaken. Wij vragen daarvoor uw geduld. Geduld wat uiteraard beloond zal worden.
Elke keer wennen als ik de trap op kom. Gefaseerd afscheid nemen van onze eens zo geliefde kleindierensport😊 Eerder dit jaar nog een groot vol hok van zes, en daarbij een “zeugentank” met nog eens vier cavia’s. Dan alleen dat grote hok nog (bijna) vol. Dan het grote hok met een nog (té) oud beertje. En nu zit dat beertje in een doorsnee hok van een doorsnee liefhebber…😊Het beertje vind het allemaal best, dat wel…
Een bidon met een dubbele functie. Eentje zoals te doen gebruikelijk. Om den dorst te laven. En de andere om je pech onderweg te verhelpen. Met elkaar in de echt verbonden. Nu tijdelijk met twee verschillende drank-inhouden. Het merk heet: DIB. Wat staat voor Do It Better. Van de firma Fietsprodukten.nl zie hun filmpje hier:
https://fietsproducten.nl/wp-content/uploads/2020/11/Filmpje-DIB-Bidon-vullen.mp4?_=1
Nog geen maand terug verwees ik naar de bowlingsport met betrekking tot “moderne” valpartijen. Zie indien gewenst nog een keer: https://haagsehangoren.wordpress.com/2024/03/15/de-valpartij/
Ook gisteren in de valpartij in Baskenland van de grote jongens is mij na de talloze herhalingen (ik vraag me af hoe mevrouw Vingegaard dat vond) de wederom identieke manier van vallen opgevallen. Voorwielen glijden weg. Steeds meer kom ik tot de conclusie dat technische vooruitgang min of meer de oorzaak is. Oké, valpartijen (ook ernstige) zijn van alle tijden. Maar nu wijt ik het aan combinaties van sterke (schijf)remmen, bredere banden met minder bandenspanning en wellicht een overdosis overmoed en een té grenzeloos groot vertrouwen in diezelfde techniek. Wie het (ook) weet mag het zeggen.
Een fiets leasen, dacht Tiesj Benoot in de Ronde van Vlaanderen. Hij reed al op zijn reservefiets omdat zijn beste fiets numero uno al schade had opgelopen aan de achterderailleur op de tweede passage van de Kwaremont. Dus kreeg hij bij later lekrijden van zijn eigen reservefiets er eentje van Dylan Van Baerle, duidelijk herkenbaar aan de rood-wit-blauw gespoten voorvork. Toen hij nét wilde gaan trappen, kwam hij erachter dat Van Baerle als enige er een ander pedaalsysteem (Shimano) op nahoudt. De rest heeft nu Speedplay. Van Baerle is 3 centimeter kleiner dan d’n Tiesj, dus hij kon er wel bij, bij die verkeerde trappers. Maar desalniettemin wisselt hij de wisselfiets weer in voor een andere fiets. En nog weer later kreeg hij de fiets van Tim van Dijke toen hij lek reed op de Patersberg. Visma-LAB noemt het hebben van verschillende pedaalsystemen een berekend risico. Wat was het in de oudheid toch heerlijk met die toeclips. Of nee, wacht eens even, toen had je ook drie maten in die voethaken, S,M en L. Sean Kelly reed als laatste der Mohikanen nog met toeclips rond toen het hele peloton al om was naar LOOK klikpedalen. Daarna werd het beter, en weer later weer beroerder toen er meer systemen kwamen. Tiesj liet weten absoluut niet boos te zijn op de mekanieker Dirk van de Ven, reeds sinds 2015 in dienst van geel/zwart.
Eigenlijk wel een beetje raar, dat van Baarle nog als enige met spul van de oude materiaalsponsor rijdt. Het zou verboden moeten worden.
Bij toeval (van rechts naar links):
Rood-Wit-Blauw-Oranje (oké, en een moderne zwarte)
1966-1972-1974-1975 (oké, en 2022)
Jabo-Peugeot-Gitane-Peugeot (oké, en KS Cycling Euphoria 357)
-o-o-o-o- PRETTIGE PAASDAGEN -o-o-o-o-
 | haagsehangoren op Vreemd… |
 | Patrick op “Wilt u kip of konijn, r… |
 | Niels op Vreemd… |
| haagsehangoren op Echt… |
 | Danny Hoekstra op “Wilt u kip of konijn, r… |
haagse hangoren 