Alles wat de profs hebben aan materiaal en/of kleding is vaak ook voor menige zondagsochtendcoureur toch wel het ultieme wenselijke om toch wat harder, beter, verder, makkelijker te kunnen fietsen. Er is zelfs een woord voor, musthaves. Zo is dat nu en zo was dat vroeger ook al. Het helpt natuurlijk niks, al dat vooral dure spul, maar toch. Moet eerlijk bekennen dat ik die fase als jongeling natuurlijk ook heb door moeten maken. Waarbij vaak hoe duurder hoe beter vaak de maatstaf leek. Wat natuurlijk helemaal niet zo hoeft te zijn. Maar ja, probeer er maar eens met (droge) objectieve ogen tegenaan kijken. Dat lukt je niet. Niet dat ik dat ook als scholier het geld had te besteden. Soms moest er flink voor worden gespaard. En vaak ook konden de gewonnen premies in de “rollenkoersen” als zodanig worden aangewend. Want ander bleef het beperkt tot “roamen lekke“, ofwel met je neus tegen het venster je verlekkeren aan al dat moois bij de plaatselijke fietsenboer.
In 2012 stipte ik hier eens de SIDI schoenen aan die ik in de midden 70’s kocht. Het was hot, ook al omdat mijn idool van destijds Francesco Moser ze had, en ik aan nieuwe fietsschoenen toe was en ze dus ook wilde. Geweldige schoenen, Italiaans design hè. Ik heb later, in de inmiddels 80’s toen ze versleten waren weer een paar gekocht. Een nog mooiere en verbeterde versie. Niet meer geheel leer maar leer met mesh nylon wat toen net in opkomst was. Dat het dure schoentjes waren, weet ik nog wel, en ze gingen in zelfs halve maten. Ik heb ze trouwens nog. Al gebruik ik ze niet meer. Ze zijn immers voor pedalen met toeclips. Die ik nog wel (ergens) heb, maar ook niet of nauwelijks meer gebruik. Zelfs ik (oude l*l) maak tegenwoordig gebruik van de moderne variant, klikpedalen. En tegenwoordig zelfs vrij soepeltjes in en uit klik zonder direct op mijn plaat te gaan. Alles went. Bovendien, angst voor vooruitgang, is een kenmerk van ouderdom. Sommige gadgets verdwijnen echter ook weer net zo snel als ze ook gekomen zijn. Een voorbeeldje zijn de Cinelli Spinaci opzetstukken voor het racestuur van de racefiets uit de late jaren 90. Zelfs de echte “wasrekken” in de vorm van tijdritopzetsturen hebben het langer volgehouden. Ik zag ze pas nog heel wat in zelfs los van elkaar staande advertenties op marktplaat.nl voorbij komen. De geschiedenis herhaalt zich. Och, over 30 jaren vinden we wellicht dat de nu nog steeds experimentele schijfremmen op racefietsen het toch ook nét niet waren. Diezelfde geschiedenis zal het ons leren. Over die Spinaci’s later meer.
haagse hangoren 